Nalatenschap

Nee, dit is geen foutje. Het is geen foto die ik eigenlijk op Insta had willen plaatsen.

Deze foto gaat over nalatenschap.

Ik heb geleerd om altijd hard te werken. Goede cijfers werden beloond met guldens. Slechte cijfers niet. Ik werd gestimuleerd om te gaan studeren, want dan zou het goed met me komen.

Ja, het heeft me ver gebracht, zonder enorme struggles studeerde ik af aan de Universiteit en heb ik daarna bij verschillende werkgevers leuke HR functies ingevuld. Ik heb geleerd te knokken om mijn doelen te behalen.

Maar mijn opvoeding had óók een keerzijde.

Ik heb geleerd om aspirientjes te slikken als ik ziek was. Ik heb geleerd om “ negatieve gevoelens” te negeren en weg te relativeren. Ik heb geleerd om over m’n grenzen te gaan om te kunnen blijven presteren.

Uiteindelijk vormde dit een een voedingsbodem voor het uit contact raken met mezelf, waardoor ik uiteindelijk niks meer voelde en lange tijd helemaal niks meer kon.

Ik neem mijn ouders niks kwalijk, zij hebben naar hun beste kunnen geprobeerd om mij (en m’n broer en zusje) op te voeden. Zij hebben doorgegeven wat zij hebben geleerd van hun ouders. Maar door mijn burn-out heb ik ingezien dat het gedrag dat mij is aangeleerd niet goed was voor mijn gezondheid. Dat het niet gaat om doen en prestaties, maar om zijn.

Dat je niet altijd keihard hoeft te werken, maar dat het oké is om lief te zijn voor jezelf en dat het het allerbelangrijkst is dat je goed voor jezelf zorgt. 

Het is mijn missie om de nalatenschap van mijn ouders, mijn grootouders en de generaties daarvoor te doorbreken en over te brengen op anderen. Daarom vertel ik mijn kinderen dat ik van ze hou, no matter what.

Dat ik trots op ze ben, ongeacht schoolprestaties. Ik stimuleer ze om hun gevoel serieus te nemen. Als ze ziek zijn, mogen ze thuis blijven om uit te zieken. Als ze verdrietig zijn mogen ze huilen, als ze boos zijn, mogen ze schreeuwen. Gevoelens zijn er om gevoeld te worden.

Mijn eigen patronen heb ik inmiddels doorbroken. Ik werk niet meer elke dag keihard, gewoon omdat ik het niet kan en ook niet meer wil. Ik bouw elke dag rustmomenten in om in balans te blijven.

Kinderen doen niet wat jij ze zegt, maar ze doen wat jij doet.

Mijn dochter (en onze hond) doet graag mee met me mee tijdens mijn chillmomenten en daar ben ik F*cking trots op:)